Z czego składa się instalacja?

Nowoczesny system ogrzewania to oprócz kotłów również instalacja, na którą składają się takie elementy jak grzejniki, zawory, system rozprowadzania i zasilania. Cechą charakterystyczną nowoczesnej instalacji jest zamknięty układ i dążenie do jak najmniejszej w nim ilości wody. Im mniej wody w instalacji tym koszty eksploatacji mniejsze, a regulacja bardziej precyzyjna i łatwiejsza. W chwili obecnej instalację zarówno centralnego ogrzewania jak ciepłej wody wykonuje się z trzech podstawowych grup materiałowych: stal, miedź, tworzywa sztuczne.Instalacje centralnego ogrzewania mogą być tradycyjne czyli grzejnikowe, gdzie orurowanie jest rozprowadzane w ścianach budowli lub w podłodze. Coraz częściej jednak stosuje się instalacje mieszane: grzejnikowa + podłogowa lub ścienna, gdzie elementami grzejnymi są wężownice miedziane lub z tworzywa sztucznego zatopione w elementach konstrukcyjnych budynku.

Grzejniki

Rozróżnia się cztery podstawowe rodzaje nowoczesnych grzejników. Są to:

1. grzejniki stalowe panelowe – Mają estetyczny wygląd, są stabilne i odporne na uderzenia. W zależności od potrzeb są wykonane w różnych wymiarach i konfiguracjach. Mogą być zasilane od dołu lub z boku. Grzejniki z podejściem dolnym mają do środka wbudowany zawór termostatyczny. Ten typ grzejników jest najczęściej stosowanym w Europie, a przez to najdokładniej sprawdzony i przetestowany.
2. grzejniki aluminiowe – Mają estetyczny wygląd są lekkie. Możliwe jest ich składanie w baterie o dowolnej ilości żeberek, podobnie jak grzejniki żeliwne. Grzejniki aluminiowe mają tylko podejścia boczne. Na zasilanie ich od dołu potrzebne są specjalne przyłącza. Należy pamiętać, że ogromną wadą tych grzejników jest niemożność współpracy z instalacją miedzianą. Wytwarza się ogniwo, które powoduje wzajemne niszczenie.
3. grzejniki konwektorowe – Charakteryzują się bardzo małą ilością wody. Są lekkie i estetyczne. Produkowane są w różnych wymiarach w zależności od potrzeb. Mają możliwość zasilania bocznego i dolnego.
4. grzejniki łazienkowe – Wykonywane są w formie różnego rodzaju drabinek i mają przeznaczenie dla pomieszczeń łazienkowych. Konstrukcja drabinkowa umożliwia powieszenie na grzejniku w celu wysuszenia np. ręcznika. Do większości z nich można dodatkowo domontować grzałkę elektryczną pozwalającą na suszenie i dogrzewanie w okresach gdy nie pracuje centralne ogrzewanie.

Zawory termostatyczne przygrzejnikowe

Są one jednym z elementów umożliwiających regulację temperatury w pomieszczeniach. Pozwalają one utrzymać żądaną zróżnicowaną temperaturę w każdym z pomieszczeń. Automatyka kotłowni utrzymuje zadaną temperaturę we wszystkich pomieszczeniach. Wiadomo jednak, że takie pomieszczenia jak kuchnia, łazienka, sypialnia wymagają indywidualnej regulacji temperatury. Ponadto zyski ciepła wynikające z nasłonecznienia, pracujących urządzeń elektrycznych czy też gotowania warte są wykorzystania. Zamykając się, zawór termostatyczny zmniejsza lub odcina pobór ciepła przez grzejnik zmniejszając tym samym pobór ciepła z kotłowni. Daje to wymierne oszczędności w zużyciu paliwa. Zawór termostatyczny pełni również rolę kryzy, umożliwiając właściwe rozdysponowanie ciepła na wszystkie grzejniki. Badania wykazały, że zastosowanie zaworów termostatycznych zmniejsza wysokość rachunków za paliwo około 10 – 15% w skali sezonu grzewczego. Elementem regulacyjnym zaworu termostatycznego jest głowica termostatyczna. Czynnikiem regulacyjnym głowicy w zależności od typu jest wosk, ciecz lub gaz, który zmieniając swoją objętość naciska na trzpień zaworu powodując jego zamykanie lub otwieranie.

Tradycyjne instalacje centralnego ogrzewania w budynkach zasilanych z ciepłowni miejskich lub kotłowni lokalnych nie zapewniają prawidłowej B gospodarki ciepłem, ani też nie umożliwiają oszczędności energii. W R związku z ciągle rosnącymi kosztami energii, w interesie użytkowników jest podjęcie działań zmierzających do zmodernizowania ogrzewania. Pierwszym krokiem w modernizacji jest zwykle wprowadzenie opomiarowania zużycia energii cieplnej i montaż na grzejnikach zaworów termostatycznych. Realizuje się to przez zainstalowanie w węźle cieplnym ciepłomierza, a na grzejnikach podzielników kosztów. Pozwala to na indywidualne rozliczenie każdego mieszkańca ze zużytego ciepła. W dalszym etapie, aby umożliwić regulację dostawy ciepła do obiektu, konieczna jest modernizacja węzłów cieplnych. Polega ona na zastosowaniu wymiennika ciepła, regulatorów podpionowych i regulatora pogodowego sterującego pracą wymiennika ( kotła ). Wskazane też jest zmodernizowanie systemu odpowietrzenia przez zastosowanie na pionach odpowietrzników automatycznych.

W miarę możliwości finansowych wskazana jest wymiana starych grzejników żeliwnych na nowoczesne o małej pojemności wodnejTak wykonana modernizacja zapewni właściwą gospodarkę cieplną obiekt

W dobie rosnących cen paliw oraz zanieczyszczenia środowiska naturalnego konieczne staje się zastosowanie wyjątkowo ekonomicznych urządzeń grzewczych. Wykorzystując nowoczesne kotły kondensacyjne , w porównaniu do starych urządzeń grzewczych, możemy zaoszczędzić nawet do 30% energii, a tym samym kosztów ogrzewania . czy to jest możliwe? Tak, gdyż kotły kondensacyjne wykorzystują ciepło spalin , które w tradycyjnych kotłach grzewczych wylatuje przez komin.

Technika kondensacyjna polega na pełnym wykorzystaniu energii cieplnej zawartej w spalinach . pełne wykorzystanie energii cieplnej oznacza ”tradycyjne” wykorzystanie energii cieplnej zawartej w „ spalinach suchych” oraz dodatkowe wykorzystanie energii zawartej w parze wodnej powstającej w trakcie spalania gazu ziemnego. Uzyskiwane jest to na drodze głębokiego schładzania spalin w obrębie kotła, przez co para wodna ulega skropleniu (kondensacji) oddając jednocześnie do wody kotłowej dodatkową energię cieplną.

Jakie paliwo wykorzystują kotły kondensacyjne?

Wykorzystywany jest niemal wyłącznie gaz ziemny bądź płynny z uwagi na dużą zawartość wodoru i powstające dzięki temu znaczne ilości pary wodnej. Możliwe jest tez wykorzystywanie oleju opałowego.

Z jaką sprawnością pracuje kocioł kondensacyjny?

Znormalizowana sprawność kotła kondensacyjnego wynosi na ogół 108 – 109%. Wynika to z założeń normy , która nie przewidywała możliwości odzysku ciepła zawartego w parze wodnej, bez szkody dla kotła. Para wodna w kotłach tradycyjnych musiała być bez skroplenia odprowadzona do komina. Wobec tego jako wartość odniesienia (100%) przyjęto energię zawartą w „spalinach suchych” i do niej określano sprawność tradycyjnego kotła. Ciepo zawarte w parze wodnej było w tym bilansie całkowicie pominięte. Ponieważ norma w zakresie obliczania sprawności kotła nie uległa zmianie , a obecnie od kilkunastu lat na rynku europejskim kotły kondensacyjne pozwalają na skraplanie pary wodnej i odzysk ciepła w niej zawartego, to też do energii wyjściowej dochodzi energia dodatkowa uzyskana właśnie na drodze wykroplenia pary wodnej ze spalin.

Gdzie stosujemy kotły kondensacyjne?

W chwili obecnej zastosowanie kotłów kondensacyjnych jest bardzo szerokie. Począwszy od wiszących kotłów kondensacyjnych o mocach 4 – 60 kW stosowanych w domach jednorodzinnych lub małych obiektach, do stojących kotłów o mocach 9 – 1000 kW.

Bardzo ważną zaletą tych urządzeń jest to iż kotły wiszące można łączyć w baterie uzyskując bardzo elastyczną centralę cieplną o średnich mocach przy stosunkowo niskich kosztach inwestycyjnych.
Kotły kondensacyjne średniej i dużej mocy znakomicie spisują się przy modernizacji źródeł ciepła w budynkach spółdzielni mieszkaniowych lub wspólnot mieszkaniowych odłączających się od dużych kotłowni lub sieci cieplnych. Obiekty te uzyskują znaczne oszczędności eksploatacyjne.